Dericilik, ilk çağlardan itibaren insanların doğa şartlarına karşı koymak amacıyla, örtünme ve barınma ihtiyacıyla ortaya çıkmıştır. İlk insanlar avladıkları hayvanların derilerinden yararlanmak için ilkel deri işleme yöntemleri keşfetmişlerdir. Bunun içinde doğal her olanaktan yararlandıkları, yüzebildikleri hayvanların derilerini sularda yıkadıkları, ağaç dallarına ve kazıklar arasına gererek kuruttukları, yaktıkları ateş dumanıyla tütsüledikleri, toprağı, tuzu, şapı da ilkel sepileme yöntemleriyle kullandıkları tahmin edilmektedir. Bu işlemlerinde dericiliğin dolayısıyla sepileme- debagat tarihinin başlangıç noktası olduğu anlaşılmaktadır (Sakaoğlu 2002).

    Derinin insanoğlunun yaşama alanı olarak seçtiği her bölgede varolduğu bilinmektedir. Özellikle Anadolu’da ateşin kullanıldığına ve bir takım aletlerin yapıldığına ilişkin sayısız bulgular ortaya çıkarılmıştır. Bu bulgular arasında deri parçalarının az bulunması, derinin organik yapısından kaynaklanmaktadır. Bundan dolayı çok eski devirlere ait deri bulgulara nadiren rastlanmaktadır. Ancak Mısır gibi çok sıcak ve kurak, Sibirya gibi soğuk bölgelerde ve bir de Orta Asya bozkırlarında deri parçalarının çürümeden kalabilmesi mümkün olmuştur. Tarihin en eski deri örnekleri ; mağara duvarlarındaki resimlerinde, kabartmalarda ve heykellerde görülmektedir. İspanya’da Altimira mağaralarındaki (M.Ö. 2000) yılında bulunan duvar resimlerinde bizonlar ve onları avlayan avcılar sırtlarında postları ile deri kullanan ilk insanı belgelemektedir (Yıldız 1993). Çin, Orta Asya, Mezopotamya, Anadolu, Mısır ve Avrupa dericilik ve deri sanatı tarihinin en eski verilerini ve izlerini sunan kültür bölgeleri olarak saptanmaktadır. 1931 yılında Çin’de Kou-Tien’de gerçekleştirilen arkeolojik araştırmalarda, tarih öncesi devirlere ait odun kömürü, kireçleşmiş kemik ve deri kalıntıları bulunmuştur. Fransa’da Chapelle-aux Saints kasabası civarında, Orta Paleolitik zamanı işaret eden, mağara tabanındaki arkeolojik katmandan, ren geyiği, dağ keçisi, mağara sırtlanı v.b. gibi hayvanların kemikleriyle yontulmuş çakmak taşları, kazıyıcılar ve muhtelif uçlar çıkması insanlığın o dönemden oldukça ileri bir hayvan kültürüne sahip olduğunu göstermektedir. Yine Mezopotamya Fırat vadisindeki kazılarda ise M.Ö. 4000 yıllarından kalma kırmızı boyalı deri buluntuları bu bölgelerin bir önceliği olduğunu düşündürmektedir (Sakaoğlu 2002). Deri işlemeciliği ve işlenmiş derinin günlük yaşamın birçok alanında kullanılması, göçebelikten yerleşim düzenine geçen insanların kendi eşyasını üretmek amacıyla başlamıştır. İnsanoğlu buna bağlı olarak deriyi daha uzun bir süre faydalı şekilde kullanabilme yöntemlerini aramış ve ilk sepileme yöntemlerine ulaşmıştır (Önol 1984).

    İnsanların yaşam içinde karşılaştıkları doğa olayları, doğum, hastalıklar, ölüm gibi sorunlara karşı çareler arayarak bitkilerden bir takım ilaçlar hazırlamaları ve bunlardan alınan olumlu sonuçları deri üzerinde denemeye başlamaları büyük bir ihtimalle ilk sepileme yöntemini ortaya çıkarmıştır. Diğer bir ihtimalle de meşe palamutu gibi tanen maddesi içeren bitkilerin, rastlantı sonucu içinde derilerin bulunduğu su birikintilerine düşmesi sonucu tabaklama olayının keşfedildiği belirtilmektedir (Yıldız 1993).

    Neolitik dönemin sonlarına doğru deri yalnızca giysi olarak değil çeşitli barınak ve ev eşyasında da kullanılmıştır. Aynı zamanda derinin alış-veriş metaı olarak para gibi kullanıldığı pişmiş kil tabletlerden anlaşılmaktadır (Yelmen 1998a). İlk uygarlıklara gelindiğinde örneğin Mezopotamya şehir devletlerinin tarihi araştırıldığında dericilik ile karşılaşılmaktadır. Asur, Elam, Sümer, Babil gibi Mezopotamya devletleri, derilerini işleyerek, değişik alanlarda kullandıkları çeşitli nesneler üretmişlerdir. M.Ö. Üç binli dönemlerde kırmızı boyalı tabaklanmış keçi derisinin “Babilonya derisi“ adı altında geniş bir pazarı olduğu diğer yandan kurutulmuş ve sepilenmiş ceylan, keçi, kuzu, sığır derilerinden çeşitli eşyanın Mezopotamya kentinde üretildiği, hatta tanrıya sunulan adaklar arasında deri eşyanın, örneğin sandaletlerin yer aldığı çivi yazılı belgelerin duvar kabartmaların tanıklığı ile saptanmıştır.

    Mısır ve Mezopotamya uygarlıklarında devlet büyükleri, din adamları, hükümdarlar ve onların eşleriyle çocukları deri giyebiliyorlardı. Çünkü deri zor bulunan bir malzeme olması, sepileme işlemlerinin çok az kişi tarafından bilinmesi ve formüllerin saklanması gibi nedenlerle önemli bir sanat haline gelmiştir (Kanbay 1993). Ankara’daki Anadolu Medeniyetleri Müzesi’nde bulunan çivi yazılı bir Hitit tabletinde hikaye edilen Mısır Kraliçesi Nattera’nın, Hitit Kraliçesi Puduhepa’ya aralarında 12 parçadan ibaret hediyeyi korumak ve Hitit devleti’ne ulaştırmak için oğlu Parinhaweya’yı görevlendirmesi; M.Ö. 13.yy.’a ait bu tablet Mısırlıların renkli deriyi bildiklerinin bir kanıtıdır ( Yelmen 1998a).